Echinacea’s vallen bij mij onder de categorie ‘grote verleiders’: het soort plant dat bij de kweker zo naar me staat te lonken dat ik keer op keer voor de bijl ga en er weer één koop. En dat terwijl ik ze net zo hard weer kwijtraak als ik ze koop. Ik weet inmiddels dat ik niet de enige ben die het tegen beter weten in steeds opnieuw probeert. Wat is dat toch met die echinacea’s?

Echinacea’s zijn afkomstig van de prairies in Noord-Amerika. Daar groeien ze op kalkrijke, goed doorlatende, enigszins rijke grond. Tot dusver hoeft het dus allemaal geen problemen op te leveren. Een dergelijke grondsoort is hier - eventueel na grondverbetering - ook wel aanwezig. Lastiger wordt het met de overige voorwaarden. De planten kunnen slecht tegen onze natte winters en hebben een warme zomer nodig om goed te kunnen gedijen. Daarnaast is Echinacea absoluut niet opgewassen tegen concurrentie van buurplanten en dat is in ons groeikrachtige klimaat best een probleem.

De ‘verkeerde’ talenten?

Planten als Echinacea, die op de prairie moeten zien te overleven, moeten vrij veel in huis hebben. In het artikel over prairieplanten kun je lezen welke ontberingen een prairieplant moet zien te doorstaan. We hebben het hier dus echt niet over ‘doetjes’. Het geslacht Echinacea brengt dan ook hele sterke planten voort. Bovengronds afbranden levert door het diepe wortelstelsel geen onherstelbare schade op. Hij loopt wel weer uit. Brandende zon deert ‘m ook niet en een droge periode overleeft ’ie eveneens probleemloos. Je zou kunnen stellen dat Echinacea een hoop talenten heeft, maar in ons klimaat heeft ‘ie daar alleen bar weinig profijt van. Nét even jammer.