Bloemen openen niet allemaal tegelijkertijd. Ze moeten immers allemaal door dezelfde insecten bestoven worden en hebben er daarom baad bij om even rustig op hun beurt te wachten.

De Zweedse botanist Carl Linnaeus werd door dit gegeven geïnspireerd. Hij ontdekte dat sommige bloemen zich altijd op min of meer dezelfde tijd openden en sloten. Met deze gegevens zou dan een beplantingsplan gemaakt kunnen worden, waarbij het openen of sluiten van bloemen zou corresponderen met een bepaald uur. Een Horologium florae, een bloemenklok dus.

Niet erg nauwkeurig

Hoewel zo’n klok in theorie redelijk nauwkeurig zou kunnen zijn - Linnaeus meende tot op een half uur - is de praktijk toch wat weerbarstiger. De biologische klok van bloemen varieert namelijk van dag tot dag en is bovendien sterk afhankelijk van het weer. Bij regenachtig weer blijven bloemen langer gesloten of gaan zelfs helemaal niet open. Waarom zou je als bloem immers je kruit verschieten als er toch geen bestuivers in de buurt zijn?

Bovendien is zo’n klok natuurlijk erg seizoensgebonden. Je hebt op z’n hoogst een paar maanden een klok - die je bovendien steeds bij zult moeten planten, want sommige planten zijn vrij snel uitgebloeid.

Desondanks is het zo’n mooi, poëtisch idee dat - tot op de dag van vandaag - velen heeft geïnspireerd.

Mooi verhaal

Zo’n bloemenklok planten we allang niet meer aan om de tijd op af te lezen - dat doen we wel op ons horloge - maar voor het mooie verhaal en misschien ook voor de stoet insecten die zo’n beplanting zal aantrekken.