Een moestuin, dat is hartstikke hip. Je kan geen blad openslaan of je ziet wel een jonge vrouw tussen rucola en palmkool staan. Echt aan het werk is ze niet. Ze lacht van geluk, en daar draagt ze een jurkje bij, en gelakte nagels. Onderwijl snoepen zoontjes Storm en Mees van de Japanse wijnbes. Ook topkoks hebben de moestuin ontdekt. Ze Twitteren er op los bij het oogsten van elke bos Marokkaanse munt, waarvan zij thee zetten, of lievevrouwebedstro die zij plukken voor de sorbet.

Ik heb al acht jaar een landje op een volkstuincomplex. De mannen daar heten geen Storm of Mees, maar Henk, of Gerrit. Zij dragen een manchesterbroek, en als het heet is een petje. Twitteren doen ze niet, ze luisteren liever naar de echte vogels, die ze soort voor soort bij naam kennen. Ze telen geen munt, rucola, palmkool of wijnbes, maar selderij voor in de soep, malse kroppen botersla, boerenkool en aardbeien zo dik als babyvuistjes. Hun vrouwen heten Tini of Sini, en die lakken hun nagels niet want ze moeten straks nog een raampje lappen, of strijken, of wecken. Als ik enge blauwe vlekken heb gezien op Buienradar, hebben mijn mannen wijsheden als "Is aprilletje nat, krijgt de boer een vol vat". Daar kijken ze dan heel gewichtig bij, waardoor ik met een gerust hart mijn smartphone kan uitzetten.

Na een jaar is de moestuin van de montessori-moeders toch wel een corveetje gebleken, met al dat werk, en hun kaveltje deerlijk met onkruid overwoekerd. De kok heeft inmiddels een mannetje van buitenlandse herkomst om te wieden. Hij is zelf veel te druk met Twitteren en Facebooken over de tuin om er ook nog eens door te lopen, alle geuren op te snuiven, en het wonder van groei te zien.

Ondertussen schoffelen Henk en Gerrit jaar na jaar onverstoorbaar verder. Zij drinken geen muntthee, maar koffie uit een roestige thermos. Als ze mijn paarse en gele bonen zien schudden ze hun hoofd tussen hun zwaarbeladen bonenstokken. Als ik vraag waarom iets zo moet, kijken ze me glazig aan. Omdat hun vader het al zo deed, en opa voor hem, da’s nogal wiedes. Ze praten niet veel, maar als je zegt: "Hoe kom ik aan een maggiplant?", dan zegt er altijd wel eentje "Ik zal es kiek’n", en als je dan de volgende keer komt staat er een hele grote op je stoel, vers gestoken. Mijn volkstuin is een oase van gewoon, in een wereld vol aanstellerij. Je kan er bijtanken, en gewoon jezelf zijn, zonder fratsen. Met dank aan Henk, en Gerrit.