Zuring kennen de meeste tuinders als een vervelende, diepwortelend onkruid, maar naast de lastige ridderzuring bestaan ook andere soorten, die door hun betere smaak, lange oogstseizoen en teeltgemak zeker een plekje in de eetbare tuin verdienen.

Teelt

Zuring (Rumex acetosa) groeit zowat op alle gronden en op de meeste plekken in de tuin, ook in halfschaduw. Dankzij de lange peenwortel is zuring in staat om voedingsstoffen uit diepere grondlagen te halen. Als het blad ter plekke vergaat, komen deze voedingstoffen ook beschikbaar voor andere planten - nog een reden om zuring in de tuin te zetten. Zuring kan in het voorjaar (april-mei) uit zaad worden opgekweekt en oudere planten kunnen vermeerderd worden door middel van scheuren.

Soorten

Van de “gewone” zuring bestaat een lekkere gecultiveerde soort genaamd “Belleville”, met een uitgesproken citroensmaak. De weinig spectaculaire smaak van bloedzuring (Rumex sanguineus) wordt gecompenseerd door zijn mooie verschijning – de roodgenerfde bladeren vrolijken elke gemengde salade op. De laaggroeiende Franse zuring (Rumex scutatus) met klein afgerond blad kan toegepast worden als bodembedekker en heeft een relatief milde smaak.

In de keuken

Vooral in het voorjaar zijn verse blaadjes van zuring lekker in een gemengde salade, waarin die door zijn zure smaak deels azijn kan vervangen. Van zuring wordt ook een vitaminerijke soep gemaakt, of saus die lekker smaakt bij vis. Zuring bevat oxaalzuur en moet dus niet langdurig in grote hoeveelheden gegeten worden, want dat zou tot beschadiging van de nieren kunnen leiden. Mensen die lijden aan reuma of artritis kunnen zuring beter vermijden.

Dit artikel maakt deel uit van een serie artikelen over vaste groenten.