Winterpostelein is typisch zo’n groente om de ‘hungry gap’ te overbruggen: de periode waarin kool en knol je de oren uitkomen en je alleen nog maar verlangt naar fris en groen. Winterpostelein is zo’n fris blaadje.

Je zaait het in augustus, september op lichte (zand)grond (goed bemest) en je kan de hele winter oogsten. Zelfs echte kou kan deze bikkel niet klein krijgen, maar als je echt op safe wilt spelen zaai je ‘m in een tunneltje of koude bak. Van elk plantje kun je meerdere malen snijden, als je het hart maar intact laat.

Wie geen moestuin heeft, vindt postelein vaak in de groententas van de biologische boer of op een boerenmarkt. Omdat het zo teer en kwetsbaar is, kunnen supermarkten er niks mee: die hebben liever groenten waar je ongestraft mee kan rondsmijten en die niet al na een dag of twee verleppen. Als je winterpostelein koopt of plukt, is het trouwens nog best een paar dagen goed te houden door het in een grote afsluitbare bak in de koelkast te zetten met een vel keukenrol onderin.

Van postelein kan je lekkere salades mee maken, of rauw door puree stampen, maar er is ook nog wel wat leukers mee te doen. Er ‘’pesto’’ van draaien bijvoorbeeld. Niet met basilicum en pijnboompitten, maar met postelein en walnoten. Posto dus. Er kan Parmezaanse kaas in, maar als in de koelkast nog een stukje Pecorino rondslingert, of harde geitenkaas, dan wordt het daar ook helemaal niet viezer van. Hèhè, eindelijk een beetje lente op je bord...

Meer Frederike...

Volg Frederike op Twitter via @frederikek of bezoek haar blog op www.frederikeschrijft.nl