Papaver orientale staat in de volksmond bekend als de Oosterse papaver, maar is niet zo ‘Oosters’ als de naam impliceert. Oorspronkelijk komt deze Papaver namelijk uit de Kaukasus, het gebergte op de grens van Europa en Azië. Hij is aangepast aan de barre omstandigheden die daar heersen: strenge winters en hete, droge zomers.

De plant bloeit vanaf half mei en sterft doorgaans ’s zomers bovengronds af om verdamping te voorkomen. Op een beschutte plek houden ze vaak wel hun blad, maar over het algemeen laten ze na de bloei een ‘gat’ achter in de border. Plant ze daarom bij voorkeur tussen later bloeiende planten waar ze helemaal tussen kunnen verdwijnen, bijvoorbeeld grassen of houd wat eenjarigen achter de hand om de vrijgekomen ruimte op te vullen.

Vermeerderen

Zaaien kan, maar de kleur van de oorspronkelijke cultivar gaat meestal verloren. Beter is de planten te vermeerderen uit wortelstek.

Graaf de plant in augustus op en snijd één tot twee potlooddikke wortels uit het wortelstelsel. Verdeel deze met een scherp en schoon mes in stukjes van elk zo’n 5cm lang. Steek de wortelstekken verticaal in een potje met zanderige grond, waarbij de bovenkant net onder het oppervlak uitkomt. Zet ze in een kas tot de lente van het volgende seizoen. Geef elk plantje een eigen pot en gewone potgrond. Plant ze in het najaar uit en ze zullen het jaar erop bloeien.

Cultivars

De echte soort bloeit felrood, maar er zijn fantastisch mooie cultivars te koop, waaronder ‘Patty’s Plum’ (diep pruimkleurig), ‘Perry’s White’ (bijna wit met zwarte vlekken), ‘Black & White’ (nog witter dan ‘Perry’s White’), ‘Karine’ (kleinbloemig en zalmroze) en ‘Beauty of Livermere’ (koninklijk dieprood).