Zichzelf uitzaaiende planten: de één wordt er zenuwachtig van, terwijl de ander de rijpe zaaddoosjes nog eens extra uitschudt om toch vooral veel zaailingen in de tuin te mogen verwelkomen. Er zijn planten die zich zo snel uitzaaien dat ze al snel een plaag vormen, maar er zijn er ook die niet zo hard van stapel lopen en zich heel speels en nonchalant door de border verspreiden. Dit artikel gaat over die laatste categorie: de prettige zaaiers.

De grootste opportunisten van het plantenrijk zijn ongetwijfeld te vinden in de categorie ‘zelfzaaiende planten’. Ze wandelen lukraak door de border, of soms zelfs van de ene border naar de andere, en bepalen zelf waar ze het liefst staan. Daarbij bekommeren ze zich niet om details.

Zo wordt bijvoorbeeld niet overwogen of hun eigen kleur al dan niet goed combineert met het felle oranje van de tijgerlelie er vlak naast, of berekend hoeveel planten er nu precies nodig zijn voor dat ene stukje grond. Ze doen gewoon hun ding, nestelen zich in de aarde, waaieren hun wortels uit, schieten blad en stelen de lucht in, bloeien, zetten zaad, strooien dat vervolgens kwistig in het rond en voilà, de klus is weer geklaard. Met een tiental of meer nieuwe zaailingen als resultaat.

Wat hun standplaats betreft zijn die zelfzaaiers ook niet erg kieskeurig. Ze nemen met praktisch elke plek genoegen, zolang die maar leeg en licht genoeg is. Bovenop de composthoop, midden tussen de rozenstruiken, of desnoods in een kier tussen de stoeptegels, het voldoet allemaal. Ze kunnen gedijen in de meest erbarmelijke omstandigheden, in onbemeste grond of zelfs in diepe schaduw.

Het is dan ook nooit helemaal te voorspellen waar die nieuwe zaailingen zullen opduiken en juist dat aspect maakt het tuinieren met zelfzaaiers heel verrassend. Ze verdelen en weven zich op een heel natuurlijke wijze tussen de andere planten door en geven de border net dat extra vleugje nonchalance dat aan een strak geregisseerde border ontbreekt.