Fluitenkruid is onlosmakelijk verbonden met de romantiek van het ‘buitenleven’. De aanblik van fluitenkruid doet gekke dingen met een mens (of in ieder geval met mij). Stiekem fantaseer ik al over zelf jam maken en eindeloze wandeltochten langs weiden met hoog timotheegras, zelfs al moeten de frambozenbloesems nog bevrucht worden en beginnen de grassen nu nét een beetje hoger dan je enkels te reiken.

De enorme massa’s ‘Hollands kant’ tref je vooral aan in vochtige bermen en bosranden die niet te vaak gemaaid worden. Fluitenkruid doet het met name goed op voedselrijke gronden en wat dat betreft heeft de plant het steeds beter naar zijn zin in ons land, omdat onze gronden door bemesting steeds voedselrijker worden. Dat is niet voor elke plant een zegen, maar fluitenkruid vaart er wel bij.

Doordat veel gemeenten tegenwoordig op steeds meer plekken een ander maairegiem hanteren (lees: het gras gewoon hoger laten worden, dat scheelt de gemeente tijd en geld en is ook nog eens ecologisch reuze verantwoord) is fluitenkruid ook binnen de grenzen van de stad aan een opmars bezig.

What’s in a name?

De Nederlandse naam Fluitenkruid verwijst naar de (holle) stengels, waar kinderen vroeger een fluitje van sneden. De botanische naam van fluitenkruid luidt Anthriscus sylvestris, waarbij sylvestris een verwijzing is naar de natuurlijke habitat van fluitenkruid: het is van oorsprong een bosbewoner.

Fluitenkruid houdt van halfschaduw of beter gezegd van gefilterd licht. Dus niet de ‘halfschaduw’ van een halve dag in de slagschaduw van een schutting om vervolgens een halve dag in de volle zon te bakken, maar een licht beschaduwde plek langs een bosrand of in het gefilterde licht onder een luchtige boomkroon van bijvoorbeeld (knot)wilgen of essen.

Fluitenkruid in de tuin

Voor de siertuin is de ‘gewone’, groene Anthriscus sylvestris goed bruikbaar, maar de donkerbladige cultivar A. sylvestris ‘Ravenswing’ wordt het meest toegepast. De plant is meerjarig, maar wel kort levend. Als de planten het naar hun zin hebben, dan zaaien ze zichzelf uit. Mijn ervaring met deze donkerbladige soort is dat - zolang er geen gewoon fluitenkruid in de buurt staat - de plant redelijk goed terugkomt uit zaad.